El Negro en ik, geschreven door Frank Westerman, is een non fictie boek. Hijzelf noemt het een “frictie” boek over zijn zoektocht naar het verleden van El Negro.
Het boek:
De hoofdpersoon in dit boek is Frank Westerman zelf. Het verhaal begint met een jonge Westerman. Samen met een andere eerstejaarsstudent was hij aan het liften in Catalonië. Hij kwam uit in een klein dorpje, genaamd Banyoles. In het natuurhistorisch museum daar, in de zaal van de mens zag hij iets verbijsterends: El Negro. El Negro (“de neger” in het Catalaans) is niets meer of minder dan een echte opgezette neger, het feit dat een mens zo was opgezet verbijsterde hem. En het bleef hem intrigeren. Na de introductie met El Negro springt het boek naar een andere plek, een andere tijd en een ander onderwerp. De 2e verhaallijn dus. Dit gaat over het ontwikkelingswerk dat Frank Westerman heeft gedaan, niet alleen in zijn studietijd maar ook daarna. Het boek wisselt deze 2 verhaallijnen met elkaar af, en vooral in het laatste hoofdstuk komen deze thema’s bij elkaar op de geboortegrond van El Negro; Zuid Afrika.
Thema’s:
In dit boek zijn 2 belangrijke thema´s:
- Discriminatie
- Ontwikkelingshulp
De discriminatie komt vooral aan bod in de hoofdstukken waarin Westerman onderzoek doet naar het verleden van El Negro. Hij vraagt zich af hoe het kon dat mensen het vroeger goed vonden om een echt mens op te zetten en in een museum zetten als bezienswaardigheid. In zijn zoektocht naar de redenen gaat hij diep in op de status van de zwarten in het verleden.
De ontwikkelingshulp komt naar voren in verhalen over de tijd dat Westerman zelf ontwikkelingswerker was. In het begin is hij vol goede moed, je zou hem zelfs naïef kunnen noemen. Later begint hij in te zien dat Afrika veel te afhankelijk is van ontwikkelingshulp, en de geldstroom niet veel meer doet dan corruptie bevorderen.
Karakter ontwikkeling:
In het begin is de hoofdpersoon een beetje naïef. Over El Negro wist hij helemaal niets, en hij begreep niet waarom hij daar in hemelsnaam kon staan. Hij voelde nog niet aan hoe belangrijk hij was voor het stadje, en zelfs heel Catalonië. Ook over ontwikkelingshulp was hij onwetend. Hoewel zijn studie op dat vakgebied lag, wist hij helemaal niets over de praktijk. Hij had wel een ideaal beeld, maar dat bleek niet te kloppen. Later in het boek bleek hij heel volhoudend te zijn, hij gaf zijn zoektocht naar de historie van El Negro niet op, hoe moeilijk het ook was om informatie te vinden. Over ontwikkelingshulp werd hij heel negatief, bijna cynisch.
Het vonnis:
Dit boek is mooi geschreven, en het heeft zeker de emotionele lading die Frank Westerman voor ogen had. Ik vind het prachtig hoe hij je laat nadenken over de historie van discriminatie, en het is knap hoe hij de ontwikkelingshulp er zo vakkundig doorheen heeft geweven. Het was redelijk aangrijpend, maar zoals ik al had verwacht was het geen echte pageturner. Ik vind het jammer dat hij vooral focust op zijn eigen mening.
(een ander vonnis: klik hier)
