The last Coyote / Hartzuur

Hallo,

Dit blog gaat niet over een echt Nederlandse literair boek, het gaat over een geweldig boek van mijn favoriete schrijver: The last coyote van Michael Connelly (Hartzuur in het Nederlands)

Dit blog zal vooral gaan over de schrijver van dit boek, ik vind hem namelijk de allerbeste detective schrijver van alle detective schrijvers.

Michael Connelly:

Connelly is een Amerikaanse schrijver. Hij is geboren in 1956, en schrijft vanaf ongeveer 1990 romans. Daarvoor werkte hij als misdaadverslaggever bij prestigieuze kranten zoals de LA Times. Hier heeft hij erg veel gehad. Hiermee deed hij niet alleen inspiratie op voor  zijn boeken, maar leerde hij ook alle ins en outs van de wereld van de detectives waar hij over schrijft. Meer hier over is te lezen in het boek “crime beat”. Hier in kan je een aantal van de meest spraakmakende artikelen die hij in zijn lange carrière als misdaadverslaggever lezen, en als echte Connelly kenner ook veel verbanden tussen de fictieve verhalen en de waargebeurde artikelen zien.

Hartzuur:

Dit boek heeft dezelfde hoofdpersonen als de meeste boeken van deze schrijver: de detective Harry Bosch (in de foto zie je Harry op de manier dat hij in een verfilming van een van Connelly ’s boeken er uit zag)  Hij is een erg goede detective, maar kan niet goed omgaan met zijn bazen en is af en toe zeer impulsief. Dit heeft hem in dit boek in de problemen gebracht. In een vlaag van woede omdat zijn baas zijn onderzoek verpest had sloeg hij zijn hoofd door een ruit heen. Hiervoor is hij geschorst en moet hij naar een psychiater.

Tijdens zijn schorsing had hij niets te doen, dus heropent hij een onopgeloste zaak. De zaak van Marjorie Phillips Lowe. Zijn moeder.

Tijdens zijn onderzoeken dreigen er echter lijken uit de kast van zeer machtige mensen te vallen, iets wat ze ten alle koste willen voorkomen…

Mijn vonnis:

Dit boek is een must-Read voor alle Detective liefhebbers, eigenlijk zijn alle boeken van Michael Connelly dat in mijn mening. Dit is een echte pageturner, en ik heb het enorm snel uitgelezen. Hiermee kom je ook direct bij het grootste nadeel, als je eenmaal bent begonnen is het haast onmogelijk om weer te stoppen.

Voor meer informatie, hier de site van Michael Connelly.

Het leven is Vurrukkulluk

Het boek het leven is vurrukkulluk is ondertussen uit, gelukkig!

Ik vond het boek persoonlijk nogal saai, er is namelijk een chronisch gebrek aan spanning. Ik ben er door heen gekomen doordat Remco Campert toch wel briljant kan schrijven. De beelden die het oproept zij prachtig, maar die verpest hij weer door zijn aparte woordgebruik. Mij irriteert zijn gebrek aan correcte spelling enorm, en door de ‘originele’ schrijfwijze van sommige woorden begrijp ik er weinig van:

• Volgens Remco Campert is filosofeerde namelijk velozoveerde,
• Kauwgum kan hij niet op zijn Nederlands zeggen, het moet blijkbaar in het Engels gespeld, en om het nog te verergeren, ook nog fout: tsjoe-win-k’um
• Ook namen wil hij maar niet goed spellen, de bekende Guggenheimprijs (voor moderne kunst), spelt hij als Koek- en Heimprijs

De tijd van de pleiners:

Deze manier van schrijven was typisch voor de tijd waarin dit is geschreven, het is geschreven in eind jaren 50, en ging over een paar 20ers (voor een uitgebreide samenvatting klik hier). In deze tijd ging het redelijk goed met Nederland, ze zaten midden in de wederopbouw na de 2e wereldoorlog, en economisch ging het aardig. Dit was de tijd tussen de rock-‘n-roll en de hippies. Dit was de tijd van de ‘Pleiners’. De Pleiners waren mensen die zich niet helemaal thuis voelden in de maatschappij, en daarom hun eigen groep hadden. Ik quote hier één van de mensen waar het boek over ging: “Het was de tijd na WO II, we pasten niet goed in de maatschappij, wij waren de opgroeiende generatie na de bezetting. Pleiners waren werkschuwe mensen, die niet geloofden in de maatschappij. Ik voelde me in die zin wel het prototype pleinfiguur”

Een van de aspecten die deze ondergewaardeerde groep verbond was de behoefte om zichzelf af te zetten tegen de maatschappij. Ze hadden helemaal niets met de traditionele manier om tegen de maatschappij aan te kijken, en bedachten door middel van filosofie andere methodes om dat te doen.

Een ander ding dat zorgde voor samenhang in de groep was 1 muzieksoort, de Jazz.

Remco Campert:

Remco Campert hield ook erg van de Jazz, een ander ding dat hij gemeen had met de pleiners was dat hij niet op een standaard manier tegen de maatschappij aan keek. Een groot verschil was het verschil in leeftijd. Campert was ongeveer 10 jaar ouder.

Campert was geboren in 1929, als kind van een redelijk beroemde dichter Jan Campert en actrice Joeki Broedelet. Zij scheiden echter al snel, en hij woonde afwisselend bij beide ouders, en later in een pleeggezin. Daar hoorde hij dat zijn vader (verzets dichter) was gedood  door de duitsers.

In het begin van de jaren 50 begon hij succes te krijgen, en dat heeft hij eigenlijk de rest van zijn leven gehouden, met een rustige periode in de jaren 70.

(voor een uitgebreide biografie klik hier)

Mijn Vonnis:

Ik vind dit boek persoonlijk een sterke afrader. Hoewel ik het nog steeds erg knap vind om zo veel over zo weinig te schrijven, vind ik het ook nog steeds wel saai. Het woordgebruik oogt zeer amateuristisch, en soms zelfs kleinerend, af en toe is het ook te ingewikkeld.

De karakters blijven oppervlakkig, en ik heb niet het gevoel dat ik ook maar enigszins met ze mee leef. Zijn enorme talent maakt wel wat goed, maar in mijn mening niet genoeg.

Voor een ander vonnis: klik hier

Intro het leven is vurrukkulluk

Oké, ik moet dus van te voren iets schrijven over het boek het leven is vurrukkulluk. Er is echter 1 probleempje, ik ben nu ergens over de helft. Ik begin dus maar met mijn eerste impressie van het boek. Ik vind het persoonlijk maar een matig boekje. Het is zeer oppervlakkig, en er zit geen vaart in. De karakters worden niet uitgediept, en er zijn geen onverwachte wendingen.

Remco Campert heeft het voor elkaar gekregen om een heel boek vol te schrijven zonder een echt verhaal. Dit is op zichzelf wel een prestatie, maar ik zou het meer gewaardeerd hebben als hij zijn tijd en energie in iets anders gestoken zou hebben.

Er zitten echter wel prachtige stukjes in, hier kan je je de situatie echt visualiseren. Dit is ook de enige reden dat ik het heb vol gehouden tot hier. De spelling irriteert me ook af en toe, het komt erg dom over bij mij.

Deze post herinnerde me trouwens aan een geweldige sketch van koefnoen:

Van den vos Reynaerde Stopmotion

El Negro en Ik

El Negro en ik, geschreven door Frank Westerman, is een non fictie boek. Hijzelf noemt het een “frictie” boek over zijn zoektocht naar het verleden van El Negro.

Het boek:

De hoofdpersoon in dit boek is Frank Westerman zelf. Het verhaal begint met een jonge Westerman. Samen met een andere eerstejaarsstudent was hij aan het liften in Catalonië. Hij kwam uit in een klein dorpje, genaamd Banyoles. In het natuurhistorisch museum daar, in de zaal van de mens zag hij iets verbijsterends: o El  Negro. El Negro (“de neger” in het Catalaans) is niets meer of minder dan een echte opgezette neger, het feit dat een mens zo was opgezet verbijsterde hem. En het bleef hem intrigeren.

Na de introductie met El Negro springt het boek naar een andere plek, een andere tijd en een ander onderwerp. De 2^e verhaallijn dus. Dit gaat over het ontwikkelingswerk dat Frank Westerman heeft gedaan, niet alleen in zijn studietijd maar ook daarna. Het boek wisselt deze 2 verhaallijnen met elkaar af, en vooral in het laatste hoofdstuk komen deze thema’s bij elkaar op de geboortegrond van El Negro; Zuid Afrika.

Thema’s:

In dit boek zijn 2 belangrijke thema´s:

1.   Discriminatie
2. Ontwikkelingshulp

De discriminatie komt vooral aan bod in de hoofdstukken waarin Westerman onderzoek doet naar het verleden van El Negro. Hij vraagt zich af hoe het kon dat mensen het vroeger goed vonden om een echt mens op te zetten en in een museum zetten als bezienswaardigheid. In zijn zoektocht naar de redenen gaat hij diep in op de status van de zwarten in het verleden.

De ontwikkelingshulp komt naar voren in verhalen over de tijd dat Westerman zelf ontwikkelingswerker was. In het begin is hij vol goede moed, je zou hem zelfs naïef kunnen noemen. Later begint hij in te zien dat Afrika veel te afhankelijk is van ontwikkelingshulp, en de geldstroom niet veel meer doet dan corruptie bevorderen.

Karakter ontwikkeling:

In het begin is de hoofdpersoon een beetje naïef. Over El Negro wist hij helemaal niets, en hij begreep niet waarom hij daar in hemelsnaam kon staan. Hij voelde nog niet aan hoe belangrijk hij was voor het stadje, en zelfs heel Catalonië. Ook over ontwikkelingshulp was hij onwetend. Hoewel zijn studie op dat vakgebied lag, wist hij helemaal niets over de praktijk. Hij had wel een ideaal beeld, maar dat bleek niet te kloppen. Later in het boek bleek hij heel volhoudend te zijn, hij gaf zijn zoektocht naar de historie van El Negro niet op, hoe moeilijk het ook was om informatie te vinden. Over ontwikkelingshulp werd hij heel negatief, bijna cynisch.

Het vonnis:

Dit boek is mooi geschreven, en het heeft zeker de emotionele lading die Frank Westerman voor ogen had. Ik vind het prachtig hoe hij je laat nadenken over de historie van discriminatie, en het is knap hoe hij de ontwikkelingshulp er zo vakkundig doorheen heeft geweven. Het was redelijk aangrijpend, maar zoals ik al had verwacht was het geen echte pageturner. Ik vind het jammer dat hij vooral focust op zijn eigen mening.

(een ander vonnis: klik hier)