Het leven is Vurrukkulluk

Het boek het leven is vurrukkulluk is ondertussen uit, gelukkig!

Ik vond het boek persoonlijk nogal saai, er is namelijk een chronisch gebrek aan spanning. Ik ben er door heen gekomen doordat Remco Campert toch wel briljant kan schrijven. De beelden die het oproept zij prachtig, maar die verpest hij weer door zijn aparte woordgebruik. Mij irriteert zijn gebrek aan correcte spelling enorm, en door de ‘originele’ schrijfwijze van sommige woorden begrijp ik er weinig van:

• Volgens Remco Campert is filosofeerde namelijk velozoveerde,
• Kauwgum kan hij niet op zijn Nederlands zeggen, het moet blijkbaar in het Engels gespeld, en om het nog te verergeren, ook nog fout: tsjoe-win-k’um
• Ook namen wil hij maar niet goed spellen, de bekende Guggenheimprijs (voor moderne kunst), spelt hij als Koek- en Heimprijs

De tijd van de pleiners:

Deze manier van schrijven was typisch voor de tijd waarin dit is geschreven, het is geschreven in eind jaren 50, en ging over een paar 20ers (voor een uitgebreide samenvatting klik hier). In deze tijd ging het redelijk goed met Nederland, ze zaten midden in de wederopbouw na de 2e wereldoorlog, en economisch ging het aardig. Dit was de tijd tussen de rock-‘n-roll en de hippies. Dit was de tijd van de ‘Pleiners’. De Pleiners waren mensen die zich niet helemaal thuis voelden in de maatschappij, en daarom hun eigen groep hadden. Ik quote hier één van de mensen waar het boek over ging: “Het was de tijd na WO II, we pasten niet goed in de maatschappij, wij waren de opgroeiende generatie na de bezetting. Pleiners waren werkschuwe mensen, die niet geloofden in de maatschappij. Ik voelde me in die zin wel het prototype pleinfiguur”

Een van de aspecten die deze ondergewaardeerde groep verbond was de behoefte om zichzelf af te zetten tegen de maatschappij. Ze hadden helemaal niets met de traditionele manier om tegen de maatschappij aan te kijken, en bedachten door middel van filosofie andere methodes om dat te doen.

Een ander ding dat zorgde voor samenhang in de groep was 1 muzieksoort, de Jazz.

Remco Campert:

Remco Campert hield ook erg van de Jazz, een ander ding dat hij gemeen had met de pleiners was dat hij niet op een standaard manier tegen de maatschappij aan keek. Een groot verschil was het verschil in leeftijd. Campert was ongeveer 10 jaar ouder.

Campert was geboren in 1929, als kind van een redelijk beroemde dichter Jan Campert en actrice Joeki Broedelet. Zij scheiden echter al snel, en hij woonde afwisselend bij beide ouders, en later in een pleeggezin. Daar hoorde hij dat zijn vader (verzets dichter) was gedood  door de duitsers.

In het begin van de jaren 50 begon hij succes te krijgen, en dat heeft hij eigenlijk de rest van zijn leven gehouden, met een rustige periode in de jaren 70.

(voor een uitgebreide biografie klik hier)

Mijn Vonnis:

Ik vind dit boek persoonlijk een sterke afrader. Hoewel ik het nog steeds erg knap vind om zo veel over zo weinig te schrijven, vind ik het ook nog steeds wel saai. Het woordgebruik oogt zeer amateuristisch, en soms zelfs kleinerend, af en toe is het ook te ingewikkeld.

De karakters blijven oppervlakkig, en ik heb niet het gevoel dat ik ook maar enigszins met ze mee leef. Zijn enorme talent maakt wel wat goed, maar in mijn mening niet genoeg.

Voor een ander vonnis: klik hier